✍ کاربرد تکنیک رنگ آمیزی ایمونوسیتوشیمی در آزمایشگاه های سلولی 

ایمونوسیتوشیمی Immunocytochemistry(ICC) یک تکنیک آزمایشگاهی رایج است که برای تشخیص یک پروتئین یا آنتی ژن خاص در سلول ها با استفاده از یک آنتی بادی اولیه خاص که به آن متصل می شود، استفاده می شود. شناسایی وجود پروتئین خاص در زیر میکروسکوپ فلورسانس هنگامی که آنتی بادی اولیه به یک آنتی بادی ثانویه که دارای یک رنگ فلوروفورکونژوگه است انجام می گیرد. ICC به محققان اجازه می دهد تا ارزیابی کنند که آیا سلول ها در یک نمونه خاص آنتی ژن مورد نظر را بیان می کنند یا خیر؟ در مواردی که سیگنال ایمونو مثبت می شود ، ICC همچنین به محققان این امکان را می دهد تا تعیین کنند که کدام بخش ها در سطح سلولی آنتی ژن را بیان می کنند.

تفاوت ایمونوسیتوشیمی در مقابل با ایمونوهیستوشیمی

ایمونوسیتوشیمی با ایمونوهیستوشیمی تفاوت دارد زیرا اولی بر روی نمونه های سلولی که بخش زیادی از ماتریکس خارج سلولی آنها از از بین رفته انجام می گیرد. این رنگ آمیزی شامل استفاده از سلول هایی است که از یک بلوک بافت جامد، سلولهایی که در یک محیط کشت رشد کردند، سلولهایی که بصورت معلق در کشت ۳ بعدی بودند و یا سلولهای گرفته شده از یک اسمیر گرفته می شوند، می شود. در مقابل، نمونه های ایمونوهیستوشیمی بخش های برش خورده از بافت بیولوژیکی هستند، جایی که هر سلول به واسطه بافت احاطه شده است. ایمونوسیتوشیمی روشی است که برای ارزیابی حضور پروتئین یا آنتی ژن اختصاصی در سلول ها (سلول های کشت شده ، سوسپانسیون سلولی) که با استفاده از یک آنتی بادی اختصاصی، که به آن وصل می شود، بکار می رود و از این طریق امکان مشاهده و بررسی در زیر میکروسکوپ فراهم می شود. برای این کار از نمونه هایی که قابل تجزیه و تحلیل هستند شامل اسمیر خون، آسپیرات ها، سواب ها، سلولهای کشت شده و سوسپانسیون سلولی استفاده می شود.

روشهای زیادی برای آماده سازی نمونه های سلولی برای آنالیز ایمونوسیتوشیمی وجود دارد. هر روش دارای نقاط قوت و ویژگی های منحصر به فرد خود است، بنابراین می توان از روش مناسب برای نمونه و نتیجه دلخواه استفاده کرد. سلولهایی که رنگ شدند می توانند به یک بخش جامد متصل شوند تا مراحل آماده سازی بعدی انجام شود، این امر می تواند با چندین روش حاصل شود: سلولهای چسبنده و یا معلق می توانند در اسلایدهای میكروسكوپ، به نام coverslips یا بستر های کوت شده با اتصال دهنده شیمیایی مثل ماتریژل یا ژلاتین رشد كنند. سوسپانسیون سلولی غلیظ که در محیطی با چسبندگی کم وجود دارد، کاندیداهای خوبی برای تهیه اسمیر می باشد.. برای انجام هرگونه واکنش بین سلولی ، ایمونوگلوبولین ابتدا باید از غشای سلولی که در این آماده سازیها سالم مانده عبور کند. واکنشهای رخ داده در هسته می توانند دشوارتر باشند و مایعات خارج سلولی می توانند موانع زیادی در عملکرد ایمونوسیتوشیمی ایجاد کنند. در این شرایط ، نفوذ پذیر کردن غشای سلولی با استفاده ازمواد شوینده (Triton X-100 یا Tween-20)  و یا انتخاب فیبرهای آلی مثل (استون ، متانول یا اتانول) ضروری می شوند. آنتی بادی ها یک ابزار مهم برای نشان دادن حضور و موقعیت درون سلولی یک آنتی ژن هستند. رنگ آمیزی سلولی یک تکنیک بسیار متنوع است و اگر آنتی ژن به شدت موضعی باشد، می تواند مستقیما به اندازه هزار مولکول آنتی ژن در یک سلول قدرت تشخیصی داشته باشد.

روش های بسیاری برای تشخیص بر پایه آنتی بادی روی بافت ها وجود دارد، از جمله آنهایی که به طور مستقیم با آنتی بادی های اولیه در ارتباط هستند. از طرف دیگر روشهای غیرمستقیم زیادی وجود دارد. در یک روش ، آنتی ژن توسط یک آنتی بادی اولیه شاخته می شود و سپس با استفاده از یک آنتی بادی ثانویه که به آنتی بادی اولیه متصل می شود تشخیص داده می شود. بعد، یک معرف سوم که حاوی یک آنزیم است استفاده می شود و به آنتی بادی ثانویه متصل می شود. هنگامی که معرف چهارم ، یا بستر مورد استفاده قرار گیرد ، انتهای آنزیمی معرف چهارم، بستر را به یک محصول واکنش رنگدانه تبدیل می کند ، که یک رنگ تولید می کند (قهوه ای ، سیاه ، قرمز ، و غیره.) در همان محلی که آنتی بادی اولیه اصلی آن آنتی ژن مورد نظر را شناخته است. از طرف دیگر آنتی بادی ثانویه ممکن است به صورت کووالانسی به یک فلوروفور مرتبط باشد مثل FITC و رودامین که رایج ترین هستند که در یک میکروسکوپ فلورسانس یا کانفوکال تشخیص داده می شود. محل فلورسانس با توجه به مولکول هدف، خارجی برای پروتئین های غشایی و داخلی برای پروتئین های سیتوپلاسمی متفاوت خواهد بود. از این طریق ایمونوفلورسانس یک روش کارامد است که با میکروسکوپ کانفوکال برای مطالعه محل پروتئین ها و فرآیندهای دیگر به کار می رود.