✍ نحوه کار با خوکچه هندی آزمایشگاهی

. حیوانی که برخلاف اسمش هیچ شباهتی به خوک ندارد و زیستگاهش هم هند نیست بلکه گینه است. خوکچه هندی با نام علمی کویا پرسلوس از نظر مورفولوژی به رت و موش آزمایشگاهی شباهت زیادی دارد. بررسی DNA میتوکندری این حیوان مشخص کرده که خوکچه هندی در مقایسه با رت و موش شباهت بیشتری به انسان، خرگوش، اسب، گاو دارد. البته که استفاده از خوکچه هندی عمومیت کمتری نسبت به بقیه ی جوندگان در تحقیقات دارد، ولی با این وجود مدل مناسبی برای استفاده در بسییاری از تحقیقات محسوب می شود. اندازه مناسب، آرام بودن، دسترسی راحت و همینطور شباهتهای فیزیولوژیکی با انسان مثل عدم سنتز ویتامین Cو ابتلا به بیماری سل این حیوان را به مدلی کاربردی برای استفاده در تحقیقات تبدیل کرده است. از موارد کاربرد خوکچه هندی در  تحقیقات می شود به ایمنی شناسی، سم شناسی، بیماریهای عفونی، شنوایی سنجی، آسم و تغذیه اشاره کرد. اما مهمترین و بهترین کاربرد این حیوان در تحقیقات مربوط به حساسیت هاست. خوکچه هندی يک مدل حيوانی برای تحقيقات ايمنولوژی هم است چون کمپلمانهای پلاسمای آن زياد هستند. به خاطر حساسيت زيادشون به بيماريهای عفونی مثل سل، ديفتری ،تيفوس، تب مالت از اين حيوان برای تشخيص آن بیماری ها استفاده می شود. در تحقيقات مربوط به تهيه واکسن ها سرم ها و بقیه ی فرآورده های بيولوژيک هم کاربرد دارند.

خوکچه ی هندی در تاریخ علم هم کم تاثیرگذار نبوده است. سال ۱۸۸۲ رابرت كخ معروف با استفاده از خوكچه هندی اثر توبركولين روي باكتری مايكوباكتريوم توبركلوزيس را كشف كرد. سال ۱۹۶۱ گئورگ فون بكسي به واسطه کار روی خوكچه هندي براي توصيف اثر مكانيسمي بخش حلزونی گوش، جایزه ی نوبل را گرفت. بطور کلی خوکچه هندی حيوان اجتماعی است و به صورت گروهی نگهداری می شود. آنها به ندرت به همديگر حمله می کنند . همانطور که گفتم اين حيوان آزمايشگاهي به كمبود ويتامين C خيلي حساس و مناسب ترين درجه حرارت نگهداری آنها ۲۱ درجه سانتی گراد است. وزن بالغين ۷۰۰ -۱۲۰۰ گرم ، طول دوره بارداري آنها ۷۲-۵۹ روز است، تعداد بچه ها در هر زايمان ،۳-۴ نوزاد، طول دوران شيرخوارگی نوزادان ۱۰ روز و طول عمر اين حيوان آزمايشگاهي ۴-۵ سال است. این حیوان در سه ماهگي بالغ مي شود . بالغ هاشون روزانه حدود ۷۰ گرم غذا و ۲۵۰ ميلی ليتر آب مصرف می کنند.

تعداد کروموزوم های خوکچه هندی هم ۲n=64 است. همیشه دست ورزی و روش کار با حیوان آزمایشگاهی از مهمترین قسمت هاست. برای کار با حیوان و مقید کردنش با يک دست دور شانه و سينه حيوان را می گیریم و با دست ديگر پشت و پاهاش را می گیریم. اگر دور تنه يا شکم حيوان محکم گرفته شود باعث شوک و آسيب و صدمه به کبد و ريه ها می شود. اما برای کارهای تحقیقاتی که قراراست در آزمایشگاه انجام دهیم لازم است که تزریقات به حیوان را هم یاد بگیریم.

تزریقات در مورد خوکچه به چند تا قسمت تبدیل می شود:

تزريق زيرجلدی: در پوست ناحيه گردن به اندازه ی ۱ تا ۲ ميلی ليتر از ماده و با سر سوزن شماره ی ۲۴

تزريق داخل جلدی: در پوست ناحيه پشت به ميزان ۱.۰ ميلی ليتر و با سر سوزن شماره ی ۲۶

تزريق داخل عضلانی: در عضله پشتی ران با سر سوزن شماره ی ۲۵

تزريق داخل صفاقی: در اطراف ناف حداکثر به ميزان ۱۰ ميلی ليتر با سر سوزن شماره ی ۲۴

تزريق داخل وريدی: درسياهرگ دست يا پا حداکثر به ميزان ۵.۰ ميلی ليتر و با سر سوزن شماره ۲۶ تزريق وريدی انجام می شود.

از خوکچه ی هندی هم می شود خون گرفت اما نه به اندازه ی خرگوش. در خرگوش می شود تا ۱۵ میلی لیتر خون گرفت اما در خوکچه ی هندی نهایتا تا ۵ میلی لیتر اجازه ی خونگیری داریم که آن هم از وريد های پاها و دست ها و از وريد گوش يا حدقه چشم و يا پونکسيون قلب انجام می شود. درست است که داریم در آزمایشگاه کشت سلول کار می کنیم و هدف اصلی پاساژ سلول ها و مواظبت از رشد و تکثیر آنهاست اما دست ورزی با حیوان آزمایشگاهی جزء اولین مراحلی است که باید یاد گرفت .